O Programie

Program Erasmus+ wszedł w życie 1 stycznia 2014 r. i zastąpił dotychczasowe programy: „Uczenie się przez całe życie" (oraz jego programy sektorowe - Erasmus, Leonardo da Vinci, Comenius i Grundtvig), akcję Jean Monnet, program „Młodzież w działaniu" oraz pięć innych programów (m.in. Erasmus Mundus i Tempus). Po raz pierwszy w historii programów edukacyjnych Unii Europejskiej, wspierane będą również inicjatywy związane ze sportem. Realizacja programu zaplanowana jest na siedem lat, czyli do roku 2020.

Priorytety

W swoich założeniach Program Erasmus+ nie różni się zasadniczo od zakończonego właśnie programu „Uczenie się przez całe życie".
Największy nacisk w nowym programie został położony na edukację formalną i pozaformalną służącą rozwijaniu umiejętności uczniów, nauczycieli i pracowników oraz poprawy ich sytuacji na rynku pracy.
W praktyce program Erasmus+ umożliwia zagraniczną mobilność - wyjazdy w celach edukacyjnych (np. podjęcia studiów, odbycia praktyki, szkoleń lub zaangażowania się w wolontariat) uczniów, studentów, kadry edukacyjnej i pracowników młodzieżowych oraz wspiera budowę partnerstw pomiędzy uniwersytetami, szkołami wyższymi i średnimi, przedsiębiorstwami i organizacjami non-profit na rzecz wzmacniania innowacyjności i budowania wiedzy.
W programie podkreśla się szczególnie znaczenie współpracy międzysektorowej (różne sektory edukacji, instytucje na różnym szczeblu i o różnym profilu) i wzmacnianie efektu synergii pomiędzy sektorami edukacji a środowiskiem pracy.
Działania w obrębie sportu mają przede wszystkim wspierać inicjatywy mające na celu zwalczanie przemocy, dyskryminacji i dopingu. Na dofinansowanie będą mogły liczyć również międzynarodowe imprezy sportowe typu non-profit.

Podstawowe działania

Struktura programu Erasmus+ została uproszczona w stosunku do poprzedniej edycji programów i obejmuje trzy główne typy działań:

• Akcja 1: mobilność edukacyjna (wyjazdy w celach edukacyjnych),
• Akcja 2: współpraca na rzecz innowacji i wymiany dobrych praktyk,
• Akcja 3: wsparcie reform w obszarze edukacji.

oraz 2 rodzaje działań „specjalnych" zarządzanych centralnie: Jean Monnet i Sport.

Uczestnicy programu

W programie Erasmus+ mogą uczestniczyć następujące państwa:

• 28 państw członkowskich Unii Europejskiej,
• państwa EFTA/EOG: Islandia, Liechtenstein, Norwegia;
• państwa kandydujące do UE: Turcja, była jugosłowiańska republika Macedonii;

Niektóre działania programu Erasmus+ są ponadto otwarte dla organizacji z państw partnerskich.

AKCJA 1. - MOBILNOŚĆ EDUKACYJNA

W ramach Akcji 1 „Mobilność edukacyjna" w szkolnictwie wyższym wspierane są następujące działania:

• mobilność studentów i pracowników uczelni;
• wspólne studia magisterskie Erasmus Mundus: zintegrowane programy studiów wyższych oferowane przez konsorcja instytucji szkolnictwa wyższego, które przyznają stypendia na cały okres studiów najlepszym studentom studiów magisterskich na całym świecie;
• pożyczki dla studentów podejmujących pełne studia drugiego stopnia (magisterskie) w innym kraju uczestniczącym w programie Erasmus+; o pożyczki studenci będą mogli się ubiegać w wybranych bankach lub agencjach krajowych udzielających pożyczek studenckich.

1.1. Mobilność studentów i pracowników uczelni - współpraca z krajami programu

W akcji 1 „Mobilność edukacyjna" w programie Erasmus+ uczelnie mogą uzyskać dofinansowanie na prowadzenie wymiany studentów i pracowników z krajami programu oraz wymiany z krajami partnerskimi z innych regionów świata.
Projekty mobilności dotyczące współpracy z krajami programu mogą obejmować:

• mobilność studentów: 
o wyjazdy studentów na studia do innych krajów programu - na okres od 3 do 12 miesięcy;
o wyjazdy studentów na praktyki do innych krajów programu - na okres od 2 do 12 miesięcy;
o wyjazdy absolwentów na praktyki/staże do innych krajów programu - na okres od 2 do 12 miesięcy;

• mobilność pracowników uczelni: 
o wyjazdy nauczycieli akademickich w celu prowadzenia zajęć dydaktycznych na uczelniach w krajach programu; do tej kategorii wchodzą także przyjazdy przedstawicieli przedsiębiorstw z innych krajów programu w celu prowadzenia zajęć dla studentów;
o wyjazdy pracowników uczelni (zarówno nauczycieli akademickich, jak i innych pracowników) do szkół wyższych, instytucji, organizacji, przedsiębiorstw w innych krajach programu w celach szkoleniowych (doskonalenie kompetencji zawodowych, poszerzanie wiedzy w danej dziedzinie, udział w szkoleniach, „work shadowing" itp.).
Indywidualni beneficjenci (studenci i pracownicy uczelni) ubiegają się o wyjazd w swojej macierzystej uczelni.

Studenci i pracownicy przyjeżdżający do polskich uczelni z uczelni z innych krajów programu otrzymują dofinansowanie (stypendium) ze swojej uczelni macierzystej (wysyłającej).
Uczelnie z krajów programu muszą mieć Kartę Erasmusa dla szkolnictwa wyższego.

1.2. Mobilność studentów i pracowników uczelni - współpraca z krajami partnerskimi

W akcji 1 „Mobilność edukacyjna" w programie Erasmus+ uczelnie mogą uzyskać dofinansowanie na prowadzenie wymiany studentów i pracowników z krajami programu oraz wymiany z krajami partnerskimi z innych regionów świata.
Mobilność edukacyjna prowadzona z krajami partnerskimi jest dofinansowana z innych źródeł niż mobilność między krajami programu, dlatego zainteresowane uczelnie muszą złożyć odrębny wniosek. Zasady konkursu są inne niż w przypadku mobilności między krajami programu.

Projekt mobilności może przewidywać współpracę z jednym lub wieloma krajami partnerskimi.

W roku 2015/16 wymiana nie może być prowadzona z krajami partnerskimi z regionów 5, 9, 11 i 12 - patrz wykaz krajów partnerskich w części A „Przewodnika po programie Erasmus+".
Projekt dotyczący wymiany z krajami partnerskimi może obejmować następujące typy mobilności:

• Przyjazdy/wyjazdy studentów w celu zrealizowania części studiów w zagranicznej uczelni partnerskiej;
• Przyjazdy/wyjazdy nauczycieli akademickich w celu prowadzenia zajęć dydaktycznych dla studentów zagranicznej uczelni oraz przyjazdy specjalistów/ekspertów z zagranicznych przedsiębiorstw w celu prowadzenia zajęć dydaktycznych dla studentów polskiej uczelni;
• Przyjazdy/wyjazdy pracowników uczelni w celach szkoleniowych.
Indywidualni beneficjenci (studenci i pracownicy uczelni) ubiegają się o wyjazd w swojej macierzystej uczelni.

Studenci i pracownicy przyjeżdżający do polskich szkół wyższych z uczelni w krajach partnerskich otrzymują dofinansowanie (stypendium) z instytucji polskiej w ramach umowy finansowej, jaką instytucja ta podpisze z Narodową Agencją.

1.3. Wspólne studia magisterskie Erasmus Mundus

Wspólne studia magisterskie Erasmus Mundus to studia drugiego stopnia o międzynarodowym charakterze, prowadzone przez konsorcjum uczelni, w skład którego muszą wchodzić co najmniej trzy uczelnie z trzech różnych krajów uczestniczących w programie Erasmus+ (tj. z krajów programu). W uzasadnionych przypadkach w projekcie mogą dodatkowo brać udział instytucje z krajów partnerskich z innych regionów świata.
Specyfika wspólnych studiów magisterskich EM wynika przede wszystkim z ich międzynarodowego, zintegrowanego charakteru oraz z innowacyjności i bardzo wysokiej jakości oferowanych treści oraz metod kształcenia. Nie ma ograniczeń, jeżeli chodzi o dyscyplinę akademicką.

Program wspólnych studiów magisterskich Erasmus Mundus może trwać rok, półtora roku lub dwa lata i musi odpowiadać 60, 90 lub 120 punktom ECTS. W Polsce studia drugiego stopnia muszą liczyć minimum 90 punktów ECTS.
Wniosek o realizację wspólnych studiów magisterskich składa w imieniu konsorcjum instytucja koordynująca do Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego w Brukseli (EACEA).
Program tego typu studiów jest zintegrowany na wszystkich poziomach: dydaktycznym, organizacyjnym i finansowym.

Konsorcjum uczelni prowadzących studia musi stosować:
• wspólne kryteria rekrutacji i selekcji studentów,
• wspólny system oceniania osiągnięć studentów,
• wspólne mechanizmy zapewniania jakości,
• wspólną politykę finansową,
• wspólną politykę marketingową.

W momencie składania wniosku program studiów musi być w pełni opracowany i gotowy do realizacji trzech kolejnych edycji - naborów studentów.
Program musi być w pełni akredytowany (oficjalnie zatwierdzony w krajach, w których jest prowadzony) do czasu naboru pierwszych studentów.
Program kształcenia każdego studenta musi obejmować ścieżkę mobilności zakładającą realizację programu w co najmniej dwóch różnych krajach programu.
Studia muszą kończyć się wydaniem minimum podwójnych bądź wspólnych dyplomów, zgodnie z prawem krajów, w których są prowadzone.

Dofinansowanie w ramach projektu jest przeznaczone na:
• stypendia dla najlepszych studentów z Europy (25%) i z krajów partnerskich (75%),
• wynagrodzenia za wykłady/szkolenia/badania dla studentów prowadzone przez nauczycieli akademickich/badaczy spoza konsorcjum.
Wspólne studia magisterskie są studiami płatnymi (uczelnie prowadzące studia mają prawo pobierać czesne).

1.4. Pożyczki dla studentów odbywających studia magisterskie za granicą

System pożyczek programu Erasmus+ umożliwia studentom zdobycie środków na podjęcie i ukończenie studiów drugiego stopnia (magisterskich) za granicą. Banki i agencje będą udzielać studentom pożyczek na korzystniejszych warunkach: oprocentowanie będzie niższe niż na rynku, a rozpoczęcie spłaty nastąpi w okresie do dwóch lat od chwili ukończenia studiów, tak aby absolwenci mogli zacząć spłacać kredyt, kiedy już będą pracować.
System pożyczek studenckich zostanie stworzony we współpracy z Grupą Europejskiego Banku Inwestycyjnego i stopniowo obejmie wszystkie kraje uczestniczące w programie Erasmus+ . System będzie funkcjonować przez kilka pierwszych lat realizacji programu.

Kto może ubiegać się o pożyczkę?

O pożyczkę studencką mogą ubiegać się studenci, którzy spełniają wszystkie poniższe warunki:
• ukończyli co najmniej studia pierwszego stopnia (licencjackie/inżynierskie),
• zostali przyjęci na studia drugiego stopnia (magisterskie) na uczelni w innym kraju programu, posiadającej Kartę Erasmusa dla szkolnictwa wyższego,
• zamieszkują w jednym z krajów programu.
Studia drugiego stopnia, na które ubiegający się student został przyjęty, muszą prowadzić do uzyskania dyplomu (tytułu zawodowego studiów drugiego stopnia).

Uwaga! System pożyczek nie dotyczy studentów zakwalifikowanych na wyjazdy w programie Erasmus+ na studia i/lub praktykę w celu zrealizowania części programu kształcenia za granicą. Pożyczka odnosi się do pełnych studiów drugiego stopnia podjętych indywidualnie za granicą.

Jaka może być wysokość pożyczki?

Do 12 tys. euro w przypadku rocznego programu studiów drugiego stopnia i do 18 tys. euro w przypadku dwuletniego programu studiów drugiego stopnia. Wysokość pożyczki będzie ustalana indywidualnie.

Gdzie złożyć wniosek?

Instrument gwarancji pożyczek studenckich zacznie funkcjonować w połowie 2015 r. i będzie stopniowo wdrażany w krajach uczestniczących w programie Erasmus+. Studenci powinni zwracać się bezpośrednio do banków lub agencji udzielających kredytów studenckich, których lista zostanie opublikowana na stronie Komisji Europejskiej, kiedy już zostanie opracowana.

AKCJA 2. - PROJEKTY MIĘDZYNARODOWE

W ramach Akcji 2 „Współpraca na rzecz innowacji i wymiany dobrych praktyk" instytucje działające w sferze szkolnictwa wyższego mogą współpracować, realizując wspólnie międzynarodowe projekty.
Wspierane są następujące typy projektów:

• partnerstwa strategiczne, których celem jest wdrażanie i upowszechnianie innowacyjnych rozwiązań w szkołach wyższych w krajach programu; efektem projektów powinna być modernizacja oferty dydaktycznej, jej lepsze dostosowanie do potrzeb społeczeństwa i gospodarki oraz podniesienie jakości kształcenia;

• sojusze na rzecz wiedzy - projekty prowadzone przez szkoły wyższe we współpracy z przedsiębiorstwami, mające na celu propagowanie innowacji, przedsiębiorczości, kreatywności, zwiększanie szans na zatrudnienie, wymianę wiedzy oraz wspieranie nauczania i uczenia się multidyscyplinarnego;

• projekty typu „Budowanie potencjału w szkolnictwie wyższym", w ramach których wspiera się współpracę z krajami partnerskimi z innych regionów świata; projekty z zakresu budowania potencjału wspierają procesy modernizacji i umiędzynarodowienia organizacji/instytucji oraz systemów szkolnictwa wyższego.

Uczelnie mogą również uczestniczyć w sojuszach na rzecz umiejętności sektorowych - projektach prowadzonych przez instytucje kształcenia i szkolenia zawodowego we współpracy z przedsiębiorstwami; celem tych projektów jest lepsze dostosowanie oferty edukacyjnej do zmieniających się potrzeb rynku pracy.

2.1. Partnerstwa strategiczne

„Partnerstwa strategiczne" w sektorze szkolnictwa wyższego to międzynarodowe projekty polegające na wdrażaniu i upowszechnianiu innowacyjnych rozwiązań i dobrych praktyk w szkolnictwie wyższym. Efektem tego typu projektów powinna być przede wszystkim modernizacja oferty dydaktycznej uczelni, jej lepsze dostosowanie do potrzeb społeczeństwa i gospodarki oraz podniesienie jakości kształcenia.

Organizacje (instytucje) uczestniczące

W projekcie mogą brać udział różnego typu organizacje (instytucje, przedsiębiorstwa) z krajów uczestniczących w programie (tzw. krajów programu), przy czym jedna z nich pełni funkcję koordynatora i tylko ona wnioskuje o dofinansowanie w imieniu całego partnerstwa.

Minimalny skład konsorcjum realizującego projekt to trzy instytucje z trzech różnych krajów programu.
Uczelnie z krajów programu biorące udział w projekcie muszą mieć Kartę Erasmusa dla szkolnictwa wyższego.
W wyjątkowych przypadkach, jeżeli jest to niezbędne do osiągnięcia celu projektu, można również przewidzieć udział organizacji z krajów partnerskich.

Czas trwania projektu

Partnerstwa strategiczne w sektorze szkolnictwa wyższego mogą trwać od 2 do 3 lat (od 24 do 36 miesięcy).
Projekty, które zostaną zaakceptowane w 2015 r. mogą się rozpocząć w dowolnym terminie między 1 września a 31 grudnia 2015 r., ale muszą się zakończyć najpóźniej 31 sierpnia 2018 r.

Składanie wniosku

Wniosek składa organizacja wnioskująca w imieniu całego partnerstwa.
Wniosek elektroniczny (eForm) w postaci aktywnego pliku PDF składany jest on-line; wniosek trafia do Narodowej Agencji organizacji wnioskującej.
Język wniosku: polski lub angielski

Liczba możliwych wniosków:

• jedno konsorcjum partnerskie może złożyć tylko jeden wniosek;
• jedna organizacja wnioskująca może złożyć więcej niż jeden wniosek, o ile każdy proponowany projekt będzie realizowany przez inne konsorcjum partnerskie;
• jedna organizacja może uczestniczyć w wielu projektach.
Przykładowe cele projektów
• Podnoszenie jakości i zwiększanie adekwatności oferty edukacyjnej do potrzeb społeczeństwa.
• Rozwijanie kompetencji kluczowych, w tym przedsiębiorczości, znajomości języków,
znajomości technik informatycznych.
• Zwiększanie liczby osób kształcących się i zwiększanie ich szans na zatrudnienie.
• Wprowadzanie nowych ścieżek kształcenia, indywidualizacja, elastyczność kształcenia.
• Podnoszenie kompetencji, wspieranie rozwoju zawodowego pracowników uczelni (nowe metody, techniki, otwarte zasoby edukacyjne itp.).
• Rozwój biur karier, doradztwa dla absolwentów itp.
• Rozwój współpracy regionalnej, transgranicznej, współpracy na rzecz regionu.
• Rozwój instytucji działających w sferze kształcenia (strategie rozwoju, polepszanie zarządzania, internacjonalizacja).

Przykładowe działania:

• Opracowywanie programów kształcenia (przedmiot, moduł, kierunek), w tym wspólnych studiów.
• Wprowadzanie większej różnorodności form kształcenia, w tym wirtualnych.
• Opracowywanie nowych metod kształcenia/ dydaktycznych (stymulowanie kreatywności, umiejętności związanych z przedsiębiorczością itp.)
• Opracowywanie materiałów, metod, narzędzi dydaktycznych.
• Wypracowywanie standardów jakościowych
• Rozwój współpracy uczelni z przedsiębiorstwami (np. angażowanie studentów i pracowników uczelni we wspólne projekty z przedsiębiorstwami).
• Opracowywanie i wdrażanie strategii współpracy (w instytucjach).
• Badania, analizy, studia przypadku (dotyczące kształcenia, edukacji w danej dziedzinie).
Projekt może również przewidywać
• działania związane z uczeniem się, nauczaniem, szkoleniami (mobilność),jeżeli przyczyniają się do osiągnięcia celu projektu.

Działania związane z uczeniem się, nauczaniem, szkoleniami (mobilność):

• Mobilność łączona studentów (Blended mobility) - krótki wyjazd do instytucji partnerskiej w kraju programu (do 2 miesięcy) + mobilność wirtualna (korzystanie z wirtualnych form kształcenia)
• Programy (kursy) intensywne (5 dni - 2 mies.)
• Długoterminowe wyjazdy pracowników w celu prowadzenia zajęć lub w celach szkoleniowych (2 -12 mies.)
• Krótkoterminowe szkolenia dla pracowników (5 dni - 2 mies.)

Dofinansowanie

Maksymalnie dofinansowanie:
• projekt 2-letni: 300 000 euro,
• projekt 3-letni: 450 000 euro.
Maksymalne dofinansowanie na rok: 150 000 euro; na miesiąc: 12500 euro (na projekt)

2.2. Sojusze na rzecz wiedzy

Sojusze na rzecz wiedzy to międzynarodowe projekty współpracy szkół wyższych i przedsiębiorstw, których celem jest wspieranie innowacyjności w sferze edukacji i biznesu oraz szerszym otoczeniu społeczno-ekonomicznym, rozwijanie w społeczeństwie umiejętności związanych z przedsiębiorczością, stymulowanie i ułatwianie przepływu wiedzy między uczelniami i przedsiębiorstwami.

Organizacje (instytucje) uczestniczące

W sojuszach na rzecz wiedzy mogą uczestniczyć organizacje/instytucje publiczne i prywatne z krajów programu oraz z krajów partnerskich (np. szkoły wyższe, przedsiębiorstwa, instytucje/placówki naukowe, instytucje edukacyjne, stowarzyszenia przedsiębiorstw itp.).
W danym projekcie musi uczestniczyć co najmniej sześć organizacji z minimum trzech krajów programu Erasmus+, w tym minimum dwie uczelnie i dwa przedsiębiorstwa.
Udział organizacji z innych krajów tj. z krajów partnerskich z innych regionów świata, musi być uzasadniony szczególnym wkładem, jaki wnoszą do projektu.
Uczelnie biorące udział w projekcie muszą mieć Kartę Erasmusa dla szkolnictwa wyższego.

Czas trwania projektu

2 lub 3 lata.

Składanie wniosku

Wniosek składa organizacja wnioskująca w imieniu całego konsorcjum realizującego projekt do Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego w Brukseli.

Dofinansowanie

Maksymalnie dofinansowanie:
• projekt 2-letni: 700 000 euro
• projekt 3-letni: 1 000 000 euro

2.3. Budowanie potencjału w szkolnictwie wyższym (w krajach partnerskich)

Międzynarodowe projekty zmierzające do budowania potencjału w szkolnictwie wyższym w krajach partnerskich są realizowane przez grupę współpracujących ze sobą instytucji (przede wszystkim uczelni) z krajów programu i uprawnionych krajów partnerskich. Projekty tego typu ukierunkowane są na pomoc i wspieranie instytucji szkolnictwa wyższego oraz systemów szkolnictwa wyższego w krajach partnerskich.

Organizacje (instytucje) uczestniczące

W projektach typu „Budowanie potencjału w szkolnictwie wyższym" mogą uczestniczyć organizacje z następujących krajów:
• 33 krajów programu: 
o krajów UE;
o Turcji, Islandii, Lichtensteinu, Norwegii, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii (FYROM).
• kraje partnerskie z określonych regionów świata. Regiony uprawnione w roku 2015: 1, 2, 3, 4, 6, 7, 8, 9, 10.
Regiony sąsiadujące z UE:
1. Zachodnie Bałkany
2. Kraje Partnerstwa Wschodniego
3. Kraje południowego regionu Morza Śródziemnego
4. Rosja [w granicach terytorium uznanego przez prawo międzynarodowe]
Inne regiony:
6. Azja
7. Azja Środkowa
8. Ameryka Łacińska
9. Iran, Irak, Jemen
10. Republika Południowej Afryki

Uprawnione instytucje z krajów programu lub krajów partnerskich to między innymi:
• uczelnie (uczelnie z krajów programu muszą mieć Kartę Erasmusa dla szkolnictwa wyższego);
• stowarzyszenia uczelni;
• konferencje rektorów i organizacje studenckie;
• ministerstwa ;
• inne publiczne lub prywatne organizacje prowadzące działalność na rynku pracy lub w dziedzinie kształcenia, szkolenia i na rzecz młodzieży (np. firmy, organy publiczne, partnerzy społeczni, instytuty badawcze, fundacje, organizacje kulturalne)
oraz rządowe organizacje międzynarodowe (udział bez finansowania).

Skład konsorcjum realizującego projekt

Kraje programu: minimum 3 kraje - z każdego minimum 1 uczelnia.
Kraje partnerskie: minimum jeden kraj, minimum 2 uczelnie z każdego kraju partnerskiego.
W projekcie musi uczestniczyć co najmniej tyle uczelni z kraju partnerskiego/krajów partnerskich, ile z krajów programu (czyli min. 3 uczelnie z krajów programu i minimum 3 uczelnie z kraju partnerskiego; jeżeli 2 kraje partnerskie, to minimum łącznie 4 uczelnie z tych krajów).
Wyjątki:
• Region 8 (Ameryka Łacińska) - co najmniej dwa kraje z tego regionu;
• mniejsze kraje z mniejsza liczbą uczelni - możliwość udziału jednej uczelni;
• Rosja nie może być jedynym krajem partnerskim.
W przypadku projektów strukturalnych w skład konsorcjum muszą również wchodzić ministerstwa odpowiedzialne za szkolnictwo wyższe z każdego kraju partnerskiego uczestniczącego w projekcie. 
Uczelnie z krajów programu biorące udział w projekcie muszą mieć Kartę Erasmusa dla szkolnictwa wyższego.

Czas trwania projektu

2 lub 3 lata.

Typy projektów

Projekty wspólne (Joint Projects)
Projekty wspólne mają na celu przyniesienie korzyści w pierwszej kolejności i bezpośrednio organizacjom/instytucjom z krajów partnerskich zaangażowanych w projekt. Projekty te zwykle skupiają się na trzech rodzajach działań:
• opracowywaniu programów nauczania;
• modernizacji zarządzania uczelnią i funkcjonowania uczelni;
• wzmacnianiu związków między uczelniami i szerszym otoczeniem społeczno-gospodarczym.

Przykładowe działania:

• opracowanie, testowanie, dostosowywanie, wdrażanie programów kształcenia, narzędzi, metod kształcenia;
• szkolenia dla pracowników;
• poprawa infrastruktury dydaktycznej.

Projekty strukturalne (Structural Projects)

Projekty strukturalne powinny wywierać znaczący wpływ na system szkolnictwa wyższego w danym kraju partnerskim (nie na poszczególne instytucje).
Projekty te zwykle będą skupiać się na dwóch kategoriach działań:
• modernizacji polityki, zarządzania i kierowania systemami szkolnictwa wyższego;
• wzmocnieniu związku między systemami szkolnictwa wyższego i szerszym otoczeniem społeczno-gospodarczym.
W projektach strukturalnych wymagany jest udział ministerstwa szkolnictwa wyższego z każdego kraju partnerskiego uczestniczącego w projekcie.

Przykładowe działania:

• prowadzenie/opracowywanie ankiet, badań, analiz, raportów,
• doradztwo,
• organizacja konferencji, seminariów, warsztatów, dyskusji,
• szkolenia.

Przykładowe tematy:

• reformy bolońskie,
• narzędzia transparencji i uznawalności,
• internacjonalizacja uczelni,
• krajowe ramy kwalifikacji.

Specjalny komponent mobilności

Zaplanowanie mobilności edukacyjnej w ramach specjalnego komponentu mobilnościowego z wyodrębnionym budżetem jest możliwe tylko dla regionów sąsiadujących z UE (Zachodnie Bałkany, kraje Partnerstwa Wschodniego i kraje południowego regionu Morza Śródziemnego).
Mobilność tego typu musi przyczyniać się do realizacji projektu, osiągnięcia jego celów.
Niemożliwa jest mobilność między krajami programu.
Komponent mobilności może być przewidziany zarówno w projektach wspólnych, jak i strukturalnych. W przypadku zaakceptowania tego komponentu projektu przyznawany jest dodatkowy budżet na realizację mobilności.

Kto może wyjeżdżać?

• studenci uczelni będących częścią konsorcjum,
• pracownicy uczelni czy firm będących częścią konsorcjum.
Ten element projektu może zostać odrzucony (niesfinansowany), nawet jeżeli projekt zostanie zaakceptowany; fakt, że nie zatwierdzono tego elementu nie powinien utrudniać realizacji innych działań przewidzianych w ramach projektu.

Składanie wniosku

Wniosek składa organizacja wnioskująca w imieniu całego konsorcjum realizującego projekt do Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego w Brukseli.
Następujące instytucje z krajów programu lub z krajów partnerskich mogą występować jako wnioskodawcy:
• uczelnie (uczelnie z krajów programu muszą mieć ECHE);
• stowarzyszenia uczelni;
• konferencje rektorów i organizacje studenckie - mogą wnioskować tylko w przypadku projektów strukturalnych.
Wniosek składa się w formie elektronicznego pakietu aplikacyjnego zawierającego formularz elektroniczny wniosku „eForm" oraz dołączone do niego załączniki.

Dofinansowanie

Maksymalnie dofinansowanie: 1 000 000 euro na projekt (nie wliczając specjalnego komponentu mobilności).
Minimalne dofinansowanie: 500 000 euro na projekt (nie wliczając specjalnego komponentu mobilności).
Budżet projektu jest obliczany w oparciu o stawki ryczałtowe oraz o koszty rzeczywiste.
Do realizacji projektu niezbędny będzie wkład własny realizatorów projektu. Minimalny wkład własny nie został określony.